دکتر...سکوت...

 یک شبنم... , این است آن منی که ازسالهای دراز

ازنخستین روزی که به خویشتن چشم گشوده ام,

بردوش کشیده ام .

ازگرماها و سرماها و شکست ها و بیروزی ها و

سفرها و حضرها وشادی ها و غم ها گذشتم و 

گذراندم و آوردم .

بعد از آن همه سالها اینک تنهای تنها واکنون

کارم سفر است وتنهاترین مسافرم .

میروم و راه طولانی لحظه ها در بیش رویم

تا افق کشیده شده است و از هر منزلی تا منزل

دوردست دیگرلحظه ای است .

این چنین من باید صدهزار,میلیون ها لحظه را

طی کنم تا برسم به یک روز یا یک شب,روزی

از روزها,شبی از شبها .

نمی خواهم حتی یک گام  یا یک لحظه , بیش از

آنکه می توانسته ام بروم ,بمانم وجان داده باشم.

دوست دارم به یاری این سفر از این منزل از این

لحظه ها و از این خاطرات هر چه دورتر و دیرتر

بروم و بروم ,همین . . .