سکوت سرشار از ناگفته هاست...
سکـــــــــــــــــــــوت...
سکوت سرشار از ناگفته هاست...
سکـــــــــــــــــــــوت...درباره من
سرشار از ناگفته هاست...
خدایا!امشب خیلی خسته ام،فردابیدارم نکن...
ادامه...
امروز هم گذشت...سکوت...
سلام دوستان چن روز پیش یه عکسی گذاشتم ولی همه دوستان گفتن که باز نشده !!!نمیدونم چرا فیللللتر شده اگه با قند شکن وارد بشین میتونین ببینین
ولی اگر نه متنشو میزارم تا الان بخونین
......................
فردا و دیروز با هم دست به یکی کرده اند:
دیروز با خاطراتش مرا فریب داد...
فردا با وعده هایش مرا خواب کرد...
وقتی چشم گشودم امروز هم گذشته بود...
سکوت...
نه برای اینکه ادم خوبی نیستیم...
بلکه بخاطر اینکه خیلی بی سروصداییم...
سکوت...
چپ دست...سکوت...
بعد خلی وقت زیاد...
امیدوارم خوب باشید...
روز چپ دست واسه همه چپ دستا مبارک باشه!!!!
سی و هفت سال قبل این روز انتخاب شده!!!
میدونستین چپ دستا از نظر هوشی قویتر از راست دستها هستن؟؟؟
نمیدونستین؟؟؟؟
خب الان گفتم که بدونین!!!!
تشکر ازینکه هستید دوستان عزیز تر از جان!!!!!
اینم بگم که سکوت...چپ دسته!!!!!
البرت انیشتین هم چپ دسته!!!!!
الان میگین قوزک پا چیکار داره به مدل مو!!!!!
خلاصه چپ دستهای زیادی به موفقیتهای بزرگ رسیدن و تعدادشون از راست دستهای
موفق شایدم بیشتر باشه!!!!
...
سکوت...
دیوار...فروغ...سکوت...
در گذشت پر شتاب لحظه های سرد
چشم های وحشی تو در سکوت خویش
گرد من دیوار می سازد
می گریزم از تو در بیراه های راه
تا ببینم دشت ها را در غبار ماه
تا بشویم تن به آب چشمه های نور
در مه رنگین صبح گرم تابستان
پر کنم دامان ز سوسن های صحرائی
بشنوم بانگ خروسان را ز بام کلبه دهقان
می گریزم از تو تا در دامن صحرا
سخت بفشارم بروی سبزه ها پا را
یا بنوشم شبنم سرد علف ها را
می گریزم از تو تا در ساحلی متروک
از فراز صخره های گمشده در ابر تاریکی
بنگرم رقص دوار انگیز توفان های دریا را
در غروبی دور
چون کبوترهای وحشی زیر پر گیرم
دشت ها را، کوه ها را، آسمان ها را
بشنوم از لابلای بوته های خشک
نغمه های شادی مرغان صحرا را
می گریزم از تو تا دور از تو بگشایم
راه شهر آرزوها را
و درون شهر ...
قفل سنگین طلائی قصر رؤیا را
لیک چشمان تو با فریاد خاموشش
راه ها را در نگاهم تار می سازد
همچنان در ظلمت رازش
گرد من دیوار می سازد
عاقبت یکروز ...
می گریزم از فسون دیده تردید
می تراوم همچو عطری از گل رنگین رؤیاها
می خزم در موج گیسوی نسیم شب
می روم تا ساحل خورشید
در جهانی خفته در آرامشی جاوید
نرم می لغزم درون بستر ابری طلائی رنگ
پنجه های نور می ریزد بروی آسمان شاد
طرح بس آهنگ
من از آنجا سر خوش و آزاد
دیده می دوزم به دنیائی که چشم پر فسون تو
راه هایش را به چشمم تار می سازد
دیده می دوزم بدنیائی که چشم پر فسون تو
همچنان در ظلمت رازش
گرد آن دیوار می سازد
هوشنگ ابتهاج...سکوت...
دل صافت نفس سرد مرا آتش زد
کام تو نوش و دلت گلگون باد
بهل از خویش بگویم که مرا بشناسی
روزگاریست که هم صحبت من تنهاییست یار دیرینه من درد و غم رسواییست
عقل و هوشم همه مدهوش وجودی نیکوست ولی افسوس که روحم به تنم زندانیست
چه کنم با غم خویش؟
گه گهی بغض دلم میترکد
دل تنگم زعطش میسوزد
شانه ای میخواهم
که گذارم سر خود بر رویش
و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم
ولی افسوس که نیست
کاش میشد که من از عشق حذر میکردم یا که این زندگی سوخته سر میکردم
ای که قلبم بشکستی و دلم بربودی زچه رو این دل بشکسته به غم آلودی؟
من غافل که به تو هیچ جفا ننمودم بکن آگه که کدامین ره کج پیمودم
ای فلک ننگ به توخنجرت ازپشت زدی به کدامین گنه آخرتو به من مشت زدی؟
کاش میشد که زمین جسم مرا می بلعید کاش این دهر دورو بخت مرا برمی چید
آه ای دوست که دیگر رمقی درمن نیست تو بگو داغتر از آتش غم دیگر چیست؟
من که خاکسترم اکنون و نماندم آتش
دیگر ای بادصبا دست زبختم بردار
خبر از یار نیار
دل من خاک شد و دوش به بادش دادم
مگر این غم زسرم دور شود
ولی انگار نشد
بگو ای دوست چرا دور نشد؟
من تماشای تو می کردم و غافل بودم
کز تماشای تو خلقی به تماشای منند
گقته بودی که چرا محو تماشای منی
و چنان محو که یکدم مژه بر هم نزنی
مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو بقدر مژه بر هم زدنی
گمان کردم که همدردند...سکوت...
ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشایی است
مرا در اوج می‌خواهی تماشا کن، تماشا کن
دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن
در این دنیا که حتی ابر نمی‌گرید به حال ما
همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها
فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالی قلم خشکیده در دستم
گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند مرا با خود رها کردند
همه خود درد من بودند گمان کردم که همدردند
شگفتا از عزیزانی که هم آواز من بودند
به سوی اوج ویرانی پل پرواز من بودند
گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند مرا در خود رها کردن
همه خود درد من بودند گمان کردم که همدردند
رفیقان یک به یک رفتند مرا در خود رها کردن
همه خود درد من بودند گمان کردم که همدردند
تنهایی...سکوت...
می‌دانی،
دنیا پُر است از آدمهایی که گم شده‌اند اما
در یک اشتباه تاریخی،
گمان می‌کنند که گم کرده‌اند، معشوقی را که همیشه چهارچشمی می پائیدند، مبادا
یک مو از سر عاشقانه‌های خیال آینده‌شان کم شود...
تنهایی عار نیست،
پشت صحنه‌ای است از
عاشقانه‌های نابلوغی که، در حد حرف باقی مانده‌اند،
مبادا کسب و کار شاعر از سکه بیافتد
مبادا دنیا رُوی پاشنه شعرهایی بچرخد که
به تیراژِ چند هزار هزار معاشـقه، منتشر می‌شوند.
تنهایی عار نیست، اتمامِ حجت است با
آعوش‌های بی در و پیکری که جز به وقت بی کسی
به رُویت گشوده نمی‌شوند!
حمید‌رضا هندی
هنوز...سکوت...
با خودم می گویم:
آن که جانم را سوخت
یاد می آرد از این بنده هنوز...؟
شاملو...سکوت...
قلبی که دوست بدارد
قلبی که دوستش بدارند .
قلبی که هدیه کند
قلبی که بپذیرند .
قلبی برای من
قلبی برای انسانی که من میخواهم
تا انسان را در کنار خود حس کنم .
در آن‌سوی ستاره من انسانی میخواهم :
انسانی که مرا بگزیند
انسانی که من او را بگزینم
انسانی که به دست من نگاه کند
انسانی که به دست‌هایش نگاه کنم
انسانی در کنار من
تا به دستهای انسان‌ها نگاه کنیم
انسانی در کنارم
آینه‌ای در کنارم
تا در او بخندم
تا در او بگریم .