موج...سکوت...

منم ان موج بی ارام و سرکش که سرگردان به دریای غریبم 

مرادیگر رفیق وهمدمی نیست به شهر نابسامانی غریبم... 

با غرور وبا شتاب بر سینه ی نرم اب دیوانه میخزیدم 

در غایت خودخواهی در اندوه سیاهی جزخود نمیشنیدم 

خروشان و بسته چشم با کوله باری از خشم... 

میرفتم از خشم خود دنیا ویرانه سازم 

در دفتر زندگی از خود افسانه سازم 

اما ز بازیه زمان گمراه و غافل بودم 

در اوج پرواز هوای خواهش دل بودم 

در سر نبود اندیشه ای جز فکر ویرانگری 

غافل من از افسانه ی طوفان و ساحل بودم 

موجم ولی خاموش و خسته با دست خود در هم شکسته  

اری من ان کوه غرورم درمانده و ازپا نشسته  

پیچیده طوفان در وجودم شد پاره از هم تار و پودم 

در لحظه های واپسین پیک اجل امد مرا 

افتادم واز پا نشستم  

بیداد طوفان ان چنان بر سنگ ساحل زد مرا 

چون شیشه ای در هم شکستم 

گفتم بخود ای موج سرگردان که اخر  

بنگر به خود چه بودی و اکنون چه هستی؟ 

حاصل چه بود از ان غرور بی دلیلت؟

اخر بدست سخره ی ساحل شکستی...