سکوت...

اشکی دگر ندارم،خندیدنم به زور است

نفرین به هر چی قسمت،چشم دلم چه کور است

بر دل گفته بودم،دل به کسی نبندد

گوشی که بشنود کو، این دل چه بی شعور است

هر دم گریه کردم تا حد جان سپردن

گویی دوا ندارد،چشم خدا چه کور است

از عشق ناامیدم،تا کی دلم بسوزد

گویی غم تو با من،همزاد و جفت و جور است

در آسمان قلبم دیگر ستاره ای نیست

تنها دعای این دل،یک مرگ سوت و کور است 

قسمت این بود ز عشق تو پریشان باشم

عاشق خسته دل بی سرو سامان باشم

قسمت این بود ز دوری تو من غنچه صفت

همه شب تا به سحر سر به گریبان باشم

روزگاری ست دل افتاده به دریای غمت

من گرفتار در امواج خروشان باشم

اشک از کاسه چشمان ترم می جوشد

تا به کی شاهد شبگریه پنهان باشم