...سکوت...

جایی که من نفس می کشم

اقاقیا زندگی را مرده است

جایی که مردمانش به دغدغه ی تکه ای نان

گلوی برادرشان را پاره می کنند

جایی که من نفس می کشم

دیر زمانی است که مرگ انسانیت را باور کرده است

و لاله هایش داغدار بسی سیاهی اند

جایی که من نفس می کشم

دیگر فریاد آزادی از حنجره ی فرهنگ بیرون نمی زند

اینجا نان را به هر قیمتی می فروشند

و عشق را ارزان هوار می کشند

جایی که من نفس می کشم

فرزندانی هستند که غرورشان را زیر خروارها خاک دفن می کنند

لغت نامه ی این خاک خواستن را توانستن معنا نمیکند

جایی که من نفس  می کشم

دیرگاهی است که دروازه هایش را به فسون دشنه ای کورکورانه طلسم کرده

زانوانم بر زمین

پشت این دروازه قرنها را بر خاک می گریم

اما

هیچ لاله ای نمیروید...............