سهراب...سکوت...

تنها ، و روی ساحل،
مردی به راه می گذرد. 

نزدیک پای او
دریا، همه صدا.
شب، گیج در تلاطم امواج. 

باد هراس پیکر
رو می کند به ساحل و در چشم های مرد
نقش خاطر را پر رنگ می کند.
انگار 

هی میزند که :مرد! کجا می روی ، کجا؟
و مرد می رود به ره خویش.
و باد سرگران
هی میزند دوباره: کجا می روی ؟ 

و مرد می رود.
و باد همچنان...
امواج ، بی امان،
از راه میرسند 

لبریز از غرور تهاجم.
موجی پر از نهیب
ره می کشد به ساحل و می بلعد
یک سایه را که برده شب از پیکرش شکیب.

دریا، همه صدا.
شب، گیج در تلاطم امواج.
باد هراس پیکر
رو می کند به ساحل و ... 

.......................................... 

...