کاش بودی...سکوت...

«کاش بودی ...»

کاش بودی تا دلم تنها نبود
تا اسیر روزگار و قصه فردا نبود
*
کاش بودی تا سرود زندگی
بی‌طنین، بی‌نطق و بی‌آوا نبود
*
کاش بودی تا برای قلب من
زندگی بی‌لطف و بی‌معنا نبود
*
کاش بودی تا لبان سرد من
قصه‌گوی غصّه و غم‌ها نبود
*
کاش بودی تا دو چشم خسته‌ام
پر خروش چون موج و چون دریا نبود
*
کاش بودی تا بهاران دلم
این‌چنین پر سوز و پر سرما نبود
*
کاش بودی تا که با رویاندن گلهای باغ
چهرة زشت و قبیح خار و خس پیدا نبود
*
کاش بودی تا که خورشید وآفتاب
سایه‌ای محو رخ شبها نبود
*
کاش بودی تا تماشایت کنم حتی اگر
بعد از آن چشمان من بینا نبود
*
کاش بودی، کاش می‌شد، کاشکی
کاش‌هایم بی‌ثمر، در حدّ یک رویا نبود!